قطع عضو بالای زانو یکی از متداول‌ترین اختلالات اسکلتی-عضلانی است. با وجود استفاده از پروتز و به رغم پیشرفت‌های بسیار در قطعات پروتزی، اما همچنان الگوی راه رفتن این افراد با افراد سالم تفاوت‌های زیادی دارد. مطالعات مدلسازی اخیر، اذعان داشتند مدل پروتز غیرقرینه بر مبنای  مفهوم راه رفتن با دینامیک غیرفعال (passive dynamic walking) منجر به  راه رفتن متقارن و پایدار در این افراد می‌شود. نتایج مطالعه حاضر که با هدف بررسی تجربی این مدل انجام شد نشان داد، اگرچه مدل برگرفته از مفهوم راه رفتن با دینامیک غیرفعال توفیقات زیادی داشته، اما تغییرات انجام شده در مدل به واسطه اثر متقابل یا سیستم پیچیده انسان به تنهایی برای مدلسازی راه رفتن افراد قطع عضو کافی نیست. برای استفاده کاربردی از نتایج مدل راه درازی در پیش است و تغییرات بیشتری در مدل برای همسو شدن با سیستم انسان نیاز است.

نتایج این تحقیق که اولین مطالعه تجربی در این راستا است، می‌تواند زمینه ساز تحقیقات تجربی و مدلسازی آتی در علوم بنیادی با مباحثی همچون: اضافه کردن سیستم اسکلتی-عضلانی به مدل، انجام تحقیقات جدید با مدل برای ارزیابی مداخلات توانبخشی، انجام تحقیقات جدید با مدل برای شبیه‌سازی الگوی راه رفتن اختلالات اسکلتی عضلانی همچون سکته مغزی، فلج مغزی وسایر اختلالات اسکلتی-عضلانی برای پژوهشگران باشد.

مقاله در وضعیت انتشار.

Moradi, V., M.A. Sanjari, H. Saeedi, and B. Hajiaghaie, Experimental study of prosthesis modifications based on passive dynamic walking model: a limit cycle stability analysis. Journal of Biomechanics, 2020. 104: 109743. (link)